Αν και αναφέρονται μόνον με τα μικρά τους ονόματα, οι τρεις τους παραπέμπουν σε πραγματικές „πρώτες κυρίες“: πρόκειται για την κυρία Ιμέλντα (Μάρκος, χήρα του δικτάτορα Φέρντιναντ Μάρκος των Φιλιππίνων και πρώην βασίλισσα ομορφιάς), την κυρία Μάργκοτ (Χόνεκερ, Υπουργός Παιδείας της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας (ΛΔΓ) και χήρα του Έριχ Χόνεκερ, Γενικού Γραμματέα του Κομμουνιστικού Κόμματος της ΛΔΓ) και η κυρία Λάιλα (-Μπεν Άλι, σύζυγος του προέδρου της Τυνησίας Ζιν ελ Αμπιντίν Μπεν Άλι μέχρι το 2011, κομμώτρια, με σπουδές της Γαλλικής Λογοτεχνίας, ποιήτρια- ο τίτλος του θεατρικού έργου είναι φράση από το ποίημά της που υπάρχει και στο κείμενο).

Παρά την αμοιβαία αντιπάθεια και την απαξίωση που αισθάνονται, αρχίζουν να κουβεντιάζουν αρχικά για κάποιες “ειδικές” εκδηλώσεις που συμμετείχαν, π.χ. το πάρτι των 70ων γενεθλίων του Στάλιν, τα χειροφιλήματα και τα ποιήματα του Μάο ή τα δώρα και άλλες φιλοφρονήσεις του Κάστρο. Συζητούν για τα πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα των αλεξίσφαιρων σουτιέν, καθώς επίσης και για παπούτσια. Από μια φαινομενικά αθώα συζήτηση ανάβει σταδιακά ένας άγριος καβγάς. Μέσα από αυτό γίνεται ορατό το ιδεολογικό χάσμα που υπάρχει μεταξύ των γυναικών. Σ ́ αυτό συμβάλλει σημαντικά ο διερμηνέας, ο οποίος είτε μεταφράζει εσφαλμένα, είτε σχολιάζει αυθαίρετα, είτε παραλείπει πλήρως λέξεις/φράσεις, είτε ερμηνεύει κατάτο δοκο§ύν. Παράλληλα διαφαίνεται και ο κοινός ρόλος που διαδραμάτισαν, παρά τις διαφορετικές ιδεολογίες τους, ότι δηλαδή δεν κατείχαν μόνον διακοσμητικό ρόλο, αλλά συμμετείχαν ενεργά στην πολιτική και συνέβαλαν στις αγριότητες που έγιναν στις χώρες τους.   

Δεν διακρίνεται κανένα ίχνος αυτοκριτικής. Καμιά συναίσθηση της ενοχής για τους νεκρούς στο Τείχος του Βερολίνου, για τα αμέτρητα θύματα που  υπέστησαν φρικτά βασανιστήρια στις Φιλιππίνες ή την Τυνησία. Δε έχουν τύψεις, δε νιώθουν συμπόνια για τίποτα και κανέναν, ενώ συνεχίζουν να παρουσιάζονται ως πιστές σύζυγοι που εξακολουθούν να αγαπούν και να σέβονται τους άντρες τους.Η Theresia Walser πραγματεύεται τα διαχρονικά ερωτήματα κατάχρησης εξουσίας και πολιτικής ματαιότητας μ’ έναν καθ ́ όλα κωμικό τρόπο. Ο μεγαλύτερος αριθμός των φράσεων που χρησιμοποιούνται απο της κυρίες στο έργο της, ειναι αυθεντικά τσιτάτα και „ατάκες“ της Ιμέλντα Μάρκος, της Μάργκοτ Χόνεκερ και της Λέιλα Μπέν-Αλι, οι οποίες μεταφερθήκανε σε ενα καινούριο θεατρικό συγκείμενο.